Bir Buruk Veda

Hiç düşünmeden, lafın nereye gideceğini bilmeden cümlelerinizi seslendirdiğiniz oldu mu hiç?
Bugün o anlarımdan birindeyim işte... Sebebi ise; ölüm... Ben buna farklı bir isim vermek istiyorum kendi hikayemde: " yitiriş"

O, birinci dereceden akrabam değildi... " Birinci derece akraba " ne demekse artık... Çok sık yüzünü gördüğüm, sesini duyduğum biri de değildi. Ama anılarımda yeteri kadar yer kaplamış bir abiydi, bir amcaydı... Neşeli zamanlarıma pay olmuş oldukça eğlendirici bir şakaydı aslında... Ailemden dinlediğim 'gençlik hikayelerinin baş kahramanıydı' :Fahrettin Amca!

Dopdolu geçen, acı, tatlı Ankara vurgunlarımız olmuştu bizim. Kızları; Merve ve Gülşah ile... Öz kuzenim değildi onlar; emin olun çok daha yakınlardı bana! Evlerinde günlerce kaldığım zamanlarda, Fahrettin Amca hiç yabancılık çektirmezdi bana. En asabi anlarımızda bile, bize kahkahalar attırmayı başartırdı... Kendi halimize bırakmayı da bilirdi zaman zaman. Belki de bu yüzden özleyeceğim O' nu en çok! Ve belki de yirmi yedi gün öncesinde onunla sohbet etmek, her zamanki gibi şakalaşmamızı hatırlamak acıtacak beni en çok...

'Ölüm' ; nereden ve nasıl gelirse gelsin, öyle acıtıcı, öyle inanılmaz ve apansız ki... En kötüsü de yaşam dolu insanlara yakıştıramamak, bir türlü oturtamamak bu sıfatı onların isminin önüne!

Aniden bırakıp gittin bizi... Bilirim, elinde olsaydı böyle çabuk pes etmezdin sen! Kalbin oldu sana ihanet eden... Böyle apansız kaçırıp götüren uzaklara... Bu kez dönmeyeceksin üstelik... Ama; biliyorum ki, nerede olursan ol, gülümsemeni hiç kaybetmeyeceksin... Huzurlu ol Fahrettin Amca, geride en güzel gülümsemeni bıraktın bize... Hoşçakal....!